Ցանկացա սկսել այս բառով,որովհետև ամեն ինչ այս բառի մեջ է:Սա ուղղակի բառ չէ,այն ստիպում է կրկին ապրել,տենչալ,երազել...երազել այն ամենի մասին,որը ժամանակի ընթացքում կորցրել ես,այն կարևորությունների մասին,առանց որի կյանք քոյություն ունենալ չի կարող:
Գոյատևել...ահա թե ինչից եմ ամենաշատը վախենում:Անարդար կյանք,կեղծավոր մարդիկ,ապերջանկություն:Այս ամենը բավ է քեզ մեղավոր ու ոչ լիարժեք զգալու համար:Բայց այս ամենի մեջ կա մեկ հուսադրող բան.Դա գնահատված լինելն է այն մարդկանց կողմից,ովքեր ընդունում են ինձ՝ իմ իսկ թերություններով:Ճիշտ է,լինում են պահեր,երբ ես ինքս չեմ գնահատում հենց այդ մարդկանց,սակայն գիտակցում և ընդունում եմ այն ամենը,ինչ անում են իմ համար:Նրանք ոչ անձնազոհ են լինում ինձ համար և ոչ էլ զրկում են իրենց սեփական հաճույքներից:Բայց դա բնավ ինձ պետք չէ,յուր տված մեկ խորհուրդն անգամ կյանքի հիմք ընդունելով,ապագայիս կարապետը դարձած ավելի ու ավելի եմ ոգեշնչվում:Այո ոգեշնչվում եմ,որովհետև նրանք են մաքրում հոգուս մրուրը,որը ժառանգեցի ժամանակ առաջ տվածս անկեղծ ու անապական ընկերության համար:
Комментариев нет:
Отправить комментарий